(әкеме)

Маң далада мұңға батқан мұнар шың,

Тіршілікте арқа сүйер тіреуім.

Түн баласы тілеп жүрген шығарсың,

Өлең іздеп кеткен қыздың тілеуін.

Дегендей-ақ «Қай мықтыдан кем едің?»

Сұр тіршілік салды талай салмағын.

Қалған сәтте қолтығымнан демедің,                                                                       

Қиындықтан жер баса алмай қарға адым.
 

«Кісілігі» маған аян қаланың,

Ойлы адамын жалын қақтар, от ұрып.

Қаламымды қара түске маламын,

Өлі түннен өлең іздеп отырып.

Сезіміммен келе жатқан жалғасып,

Мендік арман асқақтау ма,саяқ па?

Өлеңімнің өзегіне жармасып,

Ит тірлік кеп оралады аяққа.

Жабылып кеп жалбыр төбет талады,ә,

Талай күнде кетті есем.

Тас кереңдер мекен еткен қалада,

Сені аңсадым.

Ауылға ертең кетпесем...