Ұлағатың болып бізге ұлы ұғым,

Аяладың бала-көңіл тұнығын.

...Сенен қалған мейірімнің сандығы,

Ешбір адам аша алмай жүр құлыбын.

...Қолыңызға бермейтұғын дертені,

Өмір деген қандай шолақ, келте еді?!

Бауырыңа басып алып біздерді,

Ұзақ түндер айтушы едің ертегі.

Жолын тілеп аққудайын арлының,

Тыңдайтынмын талайлының зар-мұңын.

Өркөкірек қауып әр кез өмірем,

Жігерлі жас жеңетұғын барлығын.

Содан кейін сүйіп мені ақырын,

«Арлы бол» деп айтатұғын ақылын.

Ертегінің бір қуандым ерімен,

Тапқандай боп көп күттірген жақынын.

Күлшелінің батпандайын бағы бар,

Пенде-өмір – ай!..

Тіршілікке бағынар.

Жылу шашқан сенің алақаныңның,

Маңдайымда әлі күнге табы бар.

...Сан адамды салатұғын сынаққа,

Мына тірлік толып кетті-ау сұраққа.

Сен де кеттің мәңгіліктің еліне,

Мен де кеттім арман қуып жыраққа.

Арманымды ақ жолымнан жарып ап,

Теріс қарай домалады тары-бақ.

...Өткен күнді көп ойлаймын мен бүгін,

Өлеңімді өлі түнге малып ап.

..Тіршіліктің пендесіне сыйы не?

Құлақ қойып мәңгіліктің күйіне,

Айдалада аңызақ жел кептірген,

Келіп тұрмын ай құлақты үйіңе...

...Сеніп тұрмын бақилықтың күйіне...